„Gra o tron” – George R.R.Martin

Klimat dawnych krain pełnych tajemniczych, ciemnych puszcz, w których żyją wilki
i wilkory, mrocznych zamków, gdzie można wziąć udział w hucznej uczcie, ale i stracić podczas niej życie, podróże przez Siedem Królestw, ciągłe walki, miłość, zazdrość… Właściwie to wszystko gdzieś już było, ale w „Grze o tron” wymienione elementy zostały pięknie połączone w całość wciągającą bez reszty w taki właśnie świat.

Powieść „Gra o tron” jest powieścią wielowątkową, wydarzenia opisane są barwnie i toczą się wokół wielu postaci – tak też została podzielona. Tytuły rozdziałów to imiona bohaterów. Poznajemy losy lorda Eddarda Starka, jego żony i dzieci. Najlepszym przyjacielem Eddarda jest król, Robert Baratheon, który mianuje go na królewskiego namiestnika. Stark zabiera swoje córki i udaje się na królewski dwór. Rozpoczyna to ciąg intryg i wydarzeń zmierzających do wielu zbrodni, zawiści i knucia.

Kobiety są tutaj równie twardymi charakterami jak mężczyźni, zdarzają się wątłe bohaterki, ale większość z nich potrafi podejmować okrutne decyzje, walczyć o życie i dążyć do celu. Dzięki dynamiczności wszystkich bohaterów książkę czyta się wspaniale. Zły czy dobry – każdy opisany jest tak, że z niecierpliwością czekamy na ciąg dalszy. Autor nie faworyzuje żadnej z postaci, opisy są barwne, wyobraźnia działa na najwyższych obrotach. Po prostu – wspaniała powieść, której trzeba dać się porwać.

Ostatnio przeczytałam również dwie wspaniałe powieści kryminalne. Bardzo pozytywnie wypowiadała się o nich już Jane, więc tym chętniej po nie sięgnęłam. Polecam mocno „Ciemne sekrety” i „Ucznia” – Michaela Hjortha i Hansa Rosenfeldta. Głównym bohaterem obu części jest denerwujący Sebastian Bergman – psycholog, którego nikt w prowadzonym śledztwie nie chce, ale „wcina się” w nie i zaczyna rozpracowywać drobne elementy potrzebne do rozwiązanie zagadki.

Powieści również należą do wielowątkowych, każda z postaci jest bardzo realna, a przy tym żadna z nich nie jest geniuszem, który nagle dozna olśnienia i wyjaśni zagadkę – całe śledztwo jest wynikiem mozolnego dochodzenia, w którym bierze udział zespół ludzi. Jednak książki nie są nudne – są wciągające i intrygujące, to zdecydowanie bardzo dobre kryminały.

Tak sobie piszę, jakby nigdy nic – a jednak wiadomo, że nie było mnie dość długo i nie wiem nawet, kiedy pojawi się mój kolejny wpis. Chciałam teraz bardzo mocno podziękować za to, że zaglądacie, że macie dla mnie miłe słowo i że nadal istnieję…Za pamięć w święta i wszystkie życzenia – dziękuję.

Czytam ostatnio bardzo niewiele, co niestety nie wpływa na moje życie pozytywnie, bo jak wielokrotnie wspominałam, czytanie jest dla mnie azylem. No ale – siła wyższa – na co poradzić nie można. Staram się pomimo to i polecam te trzy książki, o których troszkę napisałam powyżej. Poza tym oglądam Dra House’a (7 sezon), The Walking Dead (sezon 3. – najlepszy serial grozy, jaki widziałam) i Fringe (sezon 3.) – wszystkie super.

A pod choinką znalazłam:

Nową książkę mojego ulubionego depresyjnego Indridasona „Jezioro” i radio. Teraz słucham sobie Trójki w wolnych chwilkach, którą naprawdę lubię bardzo
(a chwilek bardzo malutko). A to coś, co lubię – ostatnio szczególnie:
http://twojanuta.pl/mp3,28jv7,dead-can-dance-opium.html

Życzę wszystkim – Szczęśliwego Nowego Roku!