„Księżniczka z lodu” Camilla Lackberg

Główną bohaterką „Księżniczki z lodu” jest Erika Falck, pisarka, która wraca do swego rodzinnego domu, aby uporządkować rzeczy po zmarłych tragicznie rodzicach. W tym samym czasie zostaje zamordowana jej przyjaciółka z dzieciństwa – Alex. Śledztwo prowadzi miejscowa policja, a szczególnie angażuje się w sprawę młody policjant, Patrik Hedstrom, kolega Eriki z młodych lat. Po jakimś czasie pojawia się kolejny nieboszczyk – który był głównym podejrzanym w morderstwie Alex. Pomiędzy Eriką a Patrikiem nawiązuje się też coś więcej niż tylko wspólne próby rozwiązania zagadki tych tragicznych wydarzeń.

W powieści jest wiele tajemnic rodzinnych do wyjaśnienia – i rodziny Alex, i najbogatszych mieszkańców miasteczka – rodziny Lorentzów. Erica i Patrik podejrzewają, że wyjawienie tych tajemnic doprowadzi do wykrycia mordercy Alex.

Dodatkowym wątkiem jest sytuacja siostry Eriki, bitej przez męża. Erika próbuje wpłynąć na Annę i przekonać ją, aby nie dawała sobą manipulować. Niestety musi dojść do takiego wydarzenia, które w końcu przekona Annę do tego, że mąż zagrażaj i jej, i dzieciom.

Niestety – jest to pierwsza powieść skandynawska, która nie dorasta poziomem swoim wszystkim poprzedniczkom, które czytałam. Na okładce pojawia się zapis – „To najlepsza po trylogii Millennium Stiega Larssona powieść kryminalna”. Ale to właściwie nie jest powieść kryminalna, bardziej obyczajówka z wątkiem kryminalnym. Ponadto do Larssona bardzo jej daleko. Zajrzałam do komentarzy na merlinie i na szczęście znalazłam większość opinii podobnych do moich odczuć. Za dużo cech romansidła, opisów wyglądu w stylu Bridget Jones i np. takich:

„ W łazience umyła się pod pachami i pomyślała, jak to dobrze, że je rano wygoliła (…). Trochę perfum na przeguby, między piersiami i w zagłębieniu szyi (…). Ostro potraktowała szafę i dopiero po wyrzuceniu na łóżko większości ubrań zdecydowała się na prostą czarną koszulkę od Filippy K i pasującą do niej wąską czarną spódnicę do kostek.” – i jeszcze cała strona o makijażu, perfumach i wyrównanym oddechu. No nie wiem…

Trochę to taka Danielle Steel (?).

Ja również lubię te wątki obyczajowe w skandynawskich powieściach, ale tutaj tego za dużo i za ckliwie, a kryminału trochę za mało.

Oczywiście nie napiszę, że ta powieść zupełnie mi się nie podobała, bo przeczytałam ją do końca, a w domu mam drugą część. Jest lekka, pomysł całkiem ciekawy, mogę ją spokojnie pożyczać osobom, które lubią takie powieści, lekkie, romantyczne z nutką tajemnicy. Ale dla mnie – jak napisałam wcześniej – znajduje się na końcu listy czytanych przeze mnie książek skandynawskich autorów.

Moja ocena 2/6