„Bielszy odcień śmierci” – Bernard Minier

Pochłonęła mnie książka „Bielszy odcień śmierci” wciągającą fabułą i tym, że akcja pędzi w niej, zagadki się mnożą, a tajemnice skrywa każdy z bohaterów niemalże…

Przeniosłam się na trochę w zimne Pireneje, do pięknego miasteczka Saint- Martin. Pewnego dnia pracownicy elektrowni wodnej dokonują strasznego odkrycia. Ktoś zabił pięknego konia, odciął mu głowę, a następnie powiesił na najwyższej stacji kolejki linowej. Do śledztwa skierowany zostaje komendant Martin Servaz, który przyjeżdża z Tuluzy. Nie trzeba długo czekać, a pojawiają się kolejne morderstwa – tym razem popełnione na ludziach. Są widowiskowe, a ślady prowadzą do wielu miejsc. Między innymi do znajdującego się nieopodal Instytutu Psychiatrycznego Wargniera, w którym przebywają najbardziej bezwzględni mordercy.

Servaz dociera do naprawdę wielu niewyjaśnionych spraw sprzed lat i wpada na trop okrutnych zbrodni – popełnianych już wcześniej, ale nie łączonych z prowadzonym śledztwem. Ogląda stare fotografie, odwiedza zamknięte od dawna pokoje i domki letniskowe. Dociera do niedziałającego już ośrodka kolonijnego, w którym wszystko się zaczęło.

Równocześnie z działaniami komendanta poznajemy krótką historię pewnej pani psycholog, która rozpoczyna pracę w instytucie. Dostrzega dziwne zachowania niektórych pracowników, podejrzane zakupy leków i również łączy kilka faktów. Postać ta niestety wywołała moje zniecierpliwienie. Rozumiem jednak potrzebę pokazywania pewnych sytuacji, które miały miejsce w instytucie – co dokonywało się za jej pośrednictwem. Trochę jakby autor chciał skorzystać z pomysłu pojawienia się kogoś niedoświadczonego w takim miejscu – postaci znanej z „Milczenia owiec” Clarice Starling.  Bohaterka tej powieści odbiega niestety bardzo od mojego osobistego skojarzenia.
Szczególnie jednak interesowało mnie śledztwo Servaza. Tutaj naprawdę wiele się dzieje, a zakończenie również jest – może nie jakoś wyjątkowo zaskakujące – co sensowne i wynikające z całości.

Thriller był wciągający i naprawdę bardzo mi się podobał. Oprócz wielu pozytywnych recenzji czytałam opinie, że książka jest nudna i wolno się rozkręca. Nie zgadzam się z tym, bo akcji w niej nie brakuje. Ciągle się coś dzieje, a Servaz rozszyfrowuje zagadki po mistrzowsku. Małe minusiki – to jak wspomniałam, bezbarwna postać psycholog Diane Berg i zupełnie niepotrzebny epilog, bo idealnie wszystko się zakończyło.

Cytaty z książki, które utkwiły mi w głowie i są trafne nie tylko w świecie tej powieści:

„Są dwa rodzaje ludzi: świnie i reszta. Każdy musi wybrać, po której stronie ma ochotę być. Jeśli pan nie wybiera, znaczy, że jest pan już po stronie tych pierwszych.”

„Wszystko, co się dzieje w tej dolinie, ma swoje korzenie w przeszłości. Jeśli chcesz odkryć prawdę, trzeba będzie podnieść każdy kamień i zobaczyć, co jest pod spodem.”

I mój ulubiony:

„Margot zmusiła go jednak do nabycia komórki po tym, jak któregoś razu przyszedł na spotkanie z nią spóźniony o pół godziny.

tato to ja w sob po polud będziesz wolny? Buziaki

Co to za język – pomyślał. Czy po tym, jak zeszliśmy z drzew , z powrotem na nie wchodzimy?”

Polecam powieść Bernarda Miniera jako wspaniały thriller z doskonałym śledztwem – na nudne wieczory idealna książka. Na pewno będę wypatrywała innych tytułów tego autora, które mam nadzieję, że się pojawią.

Moja ocena 5-/6