„W bagnie” – Arnaldur Indridason

Pierwszy raz zgadzam się ze stwierdzeniem z okładki książki, że „autora nazywa się islandzkim Henningiem Mankellem” – styl Arnaldura Indridasona zbliżony jest do stylu szwedzkiego pisarza, a i główny bohater nieco przypomina Wallandera. I też z tego względu, że Mankell to jeden z moich ulubionych pisarzy kryminałów, to do grona tego dołączy na pewno poznany właśnie przeze mnie pisarz z Islandii.

Powieść „W bagnie” jest świetnym kryminałem, gdzie śledztwo przybiera postać macek ośmiornicy – tak wiele wątków związanych z morderstwem pewnego starego człowieka bada Erlendur – policjant zamieszkujący Reykjavik, z którym autor nie rozstaje się właściwie nawet na chwilę. Wszystkie jego działania są więc znane czytelnikowi na bieżąco. Śledzimy i jego poczynania zawodowe, i sytuację życiową. Jaką? Nietrudno się domyślić, że totalnie skomplikowaną.

Sprawa morderstwa byłaby właściwie bardzo prosta – zabójstwo starego mężczyzny mogłoby wiązać się  z działaniem jakiegoś złodzieja – co początkowo podejrzewają policjanci – jednak Erlendur, podobnie jak Wallander, drobiazgowy i powolny, szuka czegoś więcej, coś mu nie pasuje. Rozgrzebuje życie ofiary i wielu innych osób, dochodząc do niesamowitej historii, która swój początek ma 40 lat wcześniej….

Powieść czyta się rewelacyjnie, nie ma żadnego rozwlekania i naginania strony obyczajowej – wszystko w granicach rozsądku. Śledztwo jest dokładne i szczegółowo opisane przez autora. Takie kryminały lubię szczególnie – bo wiem, że w każdym rozdziale będzie coś nowego, coś wyjdzie na jaw, moja wiedza związana z postępowaniem policji zwiększy się.

Pogoda w Reykjaviku jest deszczowa, wszystko dzieje się zimną jesienią – tym lepiej czyta się tę mroczną powieść – aura idzie bowiem w parze z opisywanymi wydarzeniami – znajdowania trupa pod podłogą albo wykopywania trumny z ciałem dziecka….

Odnalezienie mordercy nie stanowi tutaj wielkiego problemu, nie ma żadnych wielkich niespodzianek, co absolutnie nie przeszkadza w czytaniu tej książki. Cała sprawa natomiast jest niesamowita, mroczna i wyjątkowo brutalna – w działaniu i konsekwencjach. Zgodnie z tytułem – wszystko tkwi w bagnie.

„Człowiekowi się zdaje, że to nie będzie miało dla niego żadnych konsekwencji. Myśli, że jest dość silny, by stawić temu czoło. Że z upływem lat buduje wokół siebie jakiś pancerz i może patrzeć na to zepsucie z dystansu, udawać, że to go nie dotyczy, i trwać w takim przekonaniu. Ale tu nie ma dystansu. Nie ma pancerza. Nikt nie jest dość silny. Te okropności nachodzą człowieka jak zły duch, który gnieździ się w myślach i nie daje spokoju (…). Żyjemy w jednym wielkim bagnie”.

Moja ocena 5+/6

PS Powieść tak bardzo mi się podobała, że chyba zaraz przeczytam kolejną część zatytułowaną „Grobowa cisza”, a dziś kupiłam trzecią – „Głos”. Okładki wszystkich tych książek są bardzo mroczne, barwne…niesamowite.