„Pan Lodowego Ogrodu” – Jarosław Grzędowicz (cz.2)

Skończyłam tę cegiełkę – ponad 600 stron i czekać muszę na kolejną część, ale będzie to niecierpliwe oczekiwanie. Powieść wciągnęła mnie w swój przedziwny świat bardzo mocno.

Vuco Drakkainen wie już, że sprawcą wszystkich nieszczęść, porwań dzieci, rozbojów na planecie, na którą przybył z misją ratunkową  jest jego rodak, którego to miał odnaleźć i sprowadzić na Ziemię – van Dyken – przywódca Węży, czyli ludzi tworzących jego świtę, nękających mieszkańców ziem i mordujących w bardzo okrutny sposób.

„stał się jakimś wszechmogącym (…) magiem (…). Umie zamieniać ludzi w drzewa, ożywiać trupy i upiory, latać w powietrzu…”

Drakkainen wędruje przez tę niebezpieczną krainę teraz już tylko w jednym celu – by zabić van Dykena. Spotyka po drodze smoki, pieśniarzy, wędruje przez góry i spalone osady. Droga ta jest trudna, niebezpieczna, naszpikowana wydarzeniami, które potem mają znaczenie. Pewnego dnia napotyka osadę – odnajduje swoich przyjaciół, z którymi wspólnie walczył, by odzyskać porwane dzieci. Po kilku dniach wraz z towarzyszami wyrusza, by zabić przywódcę Węży. Wszystko jednak toczy się inaczej.

Równocześnie z tą historią – podobnie jak w części pierwszej poznajemy równie trudną wędrówkę Ardżuka – Władcy Tygrysiego Tronu – którego cesarstwo zostało zniszczone przez Nahel Ifriję – Podziemną Matkę. Cała kraina pogrążyła się w mroku, zapanowała susza, powodzie, wszystko pochłonęły lawiny błota. Panuje głód. Ardżuk wędruje wraz ze swym przyjacielem Brusem. Ich droga jest bardzo ciężka, zewsząd czyha na nich jakieś niebezpieczeństwo. Znajdują jednak towarzyszy podróży i wspólnie dążą do celu – zgodnie z przepowiednią muszą dojść do pewnego miejsca, gdzie wyjaśnić ma się znaczenie tzw. Nosiciela Losu.

Książka jest naprawdę niesamowita, cudowna, pełna magii, tajemniczych zdarzeń. Wiele w niej też zła, które mam nadzieję – zostanie pokonane.

Moja ocena 5+/6